Jedną z przykrych rzeczy, które mogą nas w życiu spotkać, jest rozczarowanie.
Pamiętam, jak rozczarowana była moja znajoma. Wybrała zawód, który wydawał jej się kwintesencją jej marzeń. Wyobrażała sobie, jak z godnością i dużym zaangażowaniem wykonuje go dla dobra innych potrzebujących ludzi.
Rzeczywistość okazała się inna. Jej zaangażowanie było niedocenione, lekceważone. A ludzie, którym starała się pomóc, często mieli pretensje o to, że za mało wkłada pracy, wykonuje ją zbyt pobieżnie.
Wiele lat nauki nie przygotowało jej na trudy i niewdzięczność.
To przykre, kiedy człowiek zderza się z rzeczywistością, która okazuje się okrutna. I te lata marzeń, o tej a nie o innej pracy.
Moja znajoma nie wybrała kierunku studiów pochopnie. Długo się zastanawiała, czy to właśnie ten zawód chce wykonywać. Chciała.
Rozczarowanie przyszło i - co najgorsze - pozostało.
Wydaje mi się, że w tym przypadku zawinił czynnik ludzki. To ludzie nie wykazali się empatią, zrozumieniem osoby, która wkroczyła w nowe środowisko zawodowe. Nie podsycali jej entuzjazmu, ale wręcz przeciwnie mieli ciągle pretensje, byli niezadowoleni z jej pracy. To ich postawa rozczarowała moją znajomą. Szkoda, bo to wspaniały z niej człowiek i dobry fachowiec.
Grażyna Karaszczuk-Orda
